İntizam-ı Kelam - Affına Sığınırım

Ziyafettin...
kursağımda takılı kalmayan ve tek yudumda kaynaşırsın

gördüklerini unutan bir ben varım
yerle yeksanım...
son bir hamle
yap dedim fakat bu kalbi yaraladın
gözümde değerin olsa dahi şimdi yok bi
zerre kalmadın
ben anladım yazdıklarımı kaale almadın
uzun zaman kalemle dertleşip içimi
döktüm ona
tek şikayetim kağıt ve onu çekiştiren bu sayfa yırtılır

rüyalarında gezdiğim yalan
oysa ben seni masum belledim melek kadar
vakitsiz bir
gidişten geriye sade ben kalır
bana mahsus
yanlız adam yaratır
bu bir hüner değil
civarı hoşnut etme heveskarı sen
misin
bu yersiz arbedemde dostun akranı
birinden birini görse bari
hissedermi yakinen
uzak değil bir ses gelir hafiden

Hem
sürünür,hem diretir aşk bu kez affına sığınırım olmaz
zor günüdür son gülüşün,azametten kurtulabilsem
ben bilemiyorum bunu
kalbime söylüyorum
dinlemez ama çare mi var hüzün oyna yerinden

toplayıver yine kaysın elimden

Mühim değil,sensiz olsun baharlar

bak süründü takatim yok bu kalbe direnecek kadar
nasıldır,yakın olup da
dokunamamak
buna alışmak sözcüklerle anlatılmaz dile kolay
ben yaşarken,bundan
haberdarmısın
varlığım huzura merdiven dayar ve sen yaftasın

hergünüm,kaybı zor gelen bir hastadır
babamın öğüt verip benle övündüğü
yaştayım
bilirdim,dünya değişmekten tanınamaz bir halde
insanlar da aynı
safta bulut gölgesinde saklanır
ben hep farktayım zamana
önde
gitmeliydim yarış başlasın rakip yelkovanla,akrep
beni yakalasa inan ki
kurtulamam
affına sığınır başım öne eğilir mahçup olurdum
konuşamam bak
yüzüme anla