KALBİNİN ZİNDANLARI
Ah ah bir gitsem buralardan çok uzaklara
Ellerimi tutsa bir denizkızı
Veya yüzüme vursa ayın şavkı rüzgârın izi
Bir gitsem diyorum bir gitsem bu defa
Bilemezsin sen, kaç defa kafama silah dayadığımı
Kaç kez ölmek istediğimi
Ama…
Yapamadım izin vermedi bana senin aşkın
Uçurumlara alışık ruhum beni bu kez yarı yolda bıraktı
Nice hayallerim vardı oysa aşka dair, dünyaya dair
Her şeyi parçaladın ellerinle… Ama her şeyi…
Ruhumu kilitledin sensizlik ülkesinin zindanlarında
Şimdi bir yanım karanlık bir yanım aydınlık
Hangisi iyi bilmiyorum.
Bildiğim tek bir şey var o da senin beni hiç sevmediğin
Yoksa niye kilitleyesin ruhumu zindanlara
Niye seni sensiz yaşamayı reva göresin bana
Şimdi diyorum şimdi olsa da bir yol
Dönüşü olmayan bir yol bile olsa razıyım
Çünkü sende tutuklu kalmak zaten dönüşü olmayan bir yol,
O yüzden kendimi bitirmek istercesine
Yitirmek istiyorum aklımı, fikrimi
Her şeyim nasıl senle olduysa öyle bitsin istiyorum
Aniden girdin kalbime çıkışında aniden olsun
Tıpkı bir yıldırım misali
Çarptığı her şeyi yakıp yıkan bir felaket
Benimde felaketimin senin olmanı istiyorum hayal gözlüm
Yeter ki çıkar beni kalbinin zindanlarında
Özgürlük tatsın bedenim küçücük kalbim
Ruhum ve acı halime bakma başka insanların sözlerine
Aldanma sakın yalancı baharların çiçek açtığına
ERDAL SÜMEN
SUSKUN ŞAİR
“BU ÂLEMDE BİR TEK KALEMLE DOST!”
