terk ettiklerimi dikiz aynalarında aramak artık acıtmıyordu beni.ama birden farkettim ki ne ben, ne de başka birisi hiçbir yere ait değildi. aidiyet bir kandırmacaydı küçük çocuklara anlatılan. hiçbir yerde hiç kimse beklemiyordu beni.nasıl bu hale geldim? nasıl bu kadar insanlıktan çıkabildim? seyrettiğim filmlerde......ki kahramanların gerçek olabileceklerine nasıl inandım? romanların, tuvalette okumak için yazılmış olabileceklerini nasıl düşünemedim?bir sabah hayallerimden uyanıp hiçbir şey hatırlamayacağım.korkmaya gerek yok! günahlarınızı ben unuturum. siz işlemeye devam edin."
-hakan günday; kinyas ve kayra.
