melankoli

Sabah kalkarsın gözler açılmaz dün bütün bir gece ağlamışsındır, yatak
herzamanki gibi sana kucak açmıştır; doğrulursun o bataklıktan
isteksiz bir şekilde yeniden o mutsuz insanı görmek için aynaya
bakarsın gözler kısıktır yorgun bir görüntü belirir karşında,
toparlanırsın üstüne birşeyler geçirirsin atarsın kendini sokaklara,
üşürsün; bir kız geçer yanından kafanı eğersin nedensizdir, içine
çekersin bütün şehri ele geçirmiş soba dumanlarını. Bildiğin
sokaklarda kaybolursun düşünceler aklını tırmalarken neden sorusu
etrafını sarmıştır bir kere, sorgularsın hayatı sorguladıkça
sıyrılırsın sahte dünyadaki rolünden etrafındakilerin sahte
kimliklerinden, sahte ilişkilerinden, sahte davranışlarndan biraz daha
sokulursun yalnızlığına. Herzamanki arkadaş muhabbetleri artık çok
uzaktır senin duygularından kaçmak istersin sevgili yalnızlığına,
koşarsın pervasızca. Bir sigara daha yakarsın. Akşam olmuştur, ağır
adımlarla durağa gidersin, tıklım tıklım bir otobüs gelir içine
atarsın kendini; karanlık sokaklarda ilerlerken birisini hayal
edersin, alsın beni buralardan bir yerlere götürsün sadece gidelim
yeni bir hayat uzansın karşımda... Ama bu bile ağır gelir, kenara
çekileyim dersin, çelişirsin kendi içinde; mutluyken hüzün, umutluyken
umutsuzluk vardır senin için.

Yalnızlığına lanet ederken, anlatamazsın kendine kendi
ürettiğin teorileri. Odana girersin ışık kapalıdır, zaten gerek yoktur
ışığa, sokağın ışığı hafiften süzülmektedir odana, düşüncelerini
hissettiklerini haykırmak istersin, şarkılar yüzüne çarptıkça ağlarsın
yavaş yavaş çürümenin verdiği belirsiz haz hissini duydukça anlarsin
ki melankoli sarmıştır ruhunu. Alışmak zorundasındır, başka çaresi
yoktur, bu sensindir...