Kaybettin Aydınlığını ...

Yola doğru bakan bir pencerem vardı odamda
Kaybettin Aydınlığını ...
Bazen aydınlığa bulanırda bazen ise karanlığa
Değişmeyen tek şeyi vardı aklımda kalan
Hiç bırakmamıştı karanlık aydınlığını aydınlık ise karanlığı .
Geceler çare bulmaya çalışırdı bu deli yüreğime
Sabahlar ise isyankar düşüncelerin tesellisi
Ellerim sigaranın nikotininden bitap olmuş bir halde
Gözlerim ise kapanmaya ''hazır olmuş'' bir vakitte beklemekte
Kalbimdeki acıyı dindiricek şey ise
Bavulunu toplayıp şimdi gitmekte
Yıkılmıştım...

Uzaklık Sanılandan Daha Zor gelirmiş insana
Gittiğinde anlar kim olursa olsun kaybettiğinde .
Fuzuli bile aşkın acısını mutluluk edinmiş kendine
Kim inanır aşk acısının mutluluk getireceğine ?
Zoraki sevdaya talip olmuştur şimdi ''aşk''
Ölüm kokar uzaklıklar Ölüm kokar onsuzluk
Suçu aramak istemezsin kendinde çünkü çünkü bilirsin aradığın şeyin sonucunu
Boşuna yormuş olursun aklını bedenini
Zahmetsizce yığılır kalırsın o kadar soruyla-kafanda yaptıklarınla
Zor gelir hemde çok
Ağır koyar sana bir bedende taşıdığın 2 kalp
Kaldıramaz olursun sonra yaptığını
ve
Gitmiştir!
neden yaşatasınki ? neden kendini harab edesin ?
Kendine soramazsın bile bunların hiçbirini.
Gidişinle ...

İçin içimi kemirir
Alkol göstermeye başlamıştır etkisini
Sigara ise yavaş yavaş bitirmeye seni
Uzaklaşır aydınlık şimdi odandan
Başlamıştır gün yine bitmeye kendini tekrar etmeye
Gözlerinden bir yaş düşer tenine açılır göz kapakların
Son rolunü oynamıştır Aydınlık Sahnende
Gitme vaktidir
Susup düşünme vakti
Kafanı tutamaz düşürürsün yastığa
Aklında onca düşündüğün şeyden tek bir tanesi ağır basar artık
O da ;
O kadar karanlığın içinde tek sızan Aydınlığını nasıl kaybettiğindir !​