İşte Bu Yüzden Yaslanmıyoruz…

Eskinin yerini doldurmak için mi gelir yeni? Yoksa yeniyi anlamlandırmak için mi yaşanır eskiler? Bütün yaşananlarda sistematik bir bağ var mıdır?
İşte Bu Yüzden Yaslanmıyoruz…

Eskide kalan ve sevdiğiniz birine benzeyince yeni gelen içinde ona dair lezzetler arar durur muyuz? Bulduklarımızı kıyaslar mıyız?
Gülümsemesi aynı onun gibi kızınca gözleri onun da öyle bakardı. Benzer anlar benzer cümleler yakalayarak geçiriliyor sanırım ilk saatler.
Sonra yeni gelen de kendini eskitmeye başlayınca zamanın tünelinde artık onun borusu ötüyor. Eskiden kalan anılar aklın kıvrımlarından yavaş yavaş siliniyor.
Sonsuza boşluğa uzanan bir yola düşüyor anılar veya istifleniyor. Kasalara raflara dizilip sıralanıyor. An olup bir şey veya biri size onu hatırlatana kadar üstünde toz birikiyor.
Yeni gelen yüzünüze bakıyor. Onca sevişmişliğin ardına başını omzuna yaslayıp sığınan kadınlara alışık sizden de öyle yapmanızı bekliyor.
Oysa biz yeniye hep temkinliyiz. Basmadan önce toprağa ayağımızın ucuyla mayın var mı diye kontrol ederiz. İster kan ter içinde bir sevişmeden çıkalım ister ağır ve ağlamaklı bir sohbetten; biz yeni gelene güvenip başımızı devşiremeyiz.
Hala bekliyor yeni gelen uzanıp yanınıza kolunu uzatıyor yat diyor. Öylesine uzanıyoruz yanına biz başımızı öyle her omuza koymayız diyoruz.
Anlamıyor nedenini yeni gelen! Sığınmanın acizliğin teslimiyetin sembolü olduğunu kavrayamıyor. Oysa dünya üzerine geniş fikirleri vardır onların ama konu kadın olunca solukları kesiliyor.
Bitiyor bütün sevişmeler. “Ama” diyor yeni gelen “ama her zaman böyle olmaz…” Sorunları hayatı bahaneleri sıralayıp arka arkaya ucuz ve sıradan cümleler kuruyor yeni gelen; ne kadar küçüldüğünü anlamadan gözünüzde. Yeni geleni yeni gidenleştirmek istiyoruz o an. Ne kadar basitleştiğine bakıyoruz. Bunları neden dün gece söylemedin?
İşte bu yüzden bizler sizin gibilerin omzuna kafamızı yaslamıyoruz. Çekildiğinizde başımız eğik kalmasın diye....